แรกเริ่มเดิมทีนั้นผมเองก็วางแผนไว้ว่าจะไปกันครอบครัวเดียวนี่แหละครับ เพราะการเที่ยวแบบยาวไกล 14 วันขนาดนี้ หาเพื่อนไปด้วยยาก เพื่อนๆที่สนิทกันก็มีแผนไปเที่ยวที่อื่นๆกันแล้ว เราก็เลยกะว่าจะไปกันครอบครัวเดียวครับ
แต่พอมาใกล้ๆช่วงที่จะจองตั๋วเครื่องบิน มีรุ่นพี่ที่สนิทกัน (พี่โอ ที่มาช่วยขนของไปบริจาคที่พุเข็มกับพวกเราด้วยครับ) เกิดเปลี่ยนแผน เดินพี่เขาจะเดินทางไปเที่ยวอเมริกา แต่เกิดเหตุขัดข้องทำให้ต้องยกเลิกทริบไป พี่แกเลยมาถามผมเกี่ยวกับทริบนิวซีแลนด์ ผมก็เล่าแผนคร่าวๆให้ฟัง พี่แกสนใจ ก็เลยสมัครเข้าร่วมทริบด้วย
หลังจากนั้น ก็มีพี่อีกบ้านนึง พอรู้ว่ามีพี่โอไปกับผมด้วย แกก็เลยอยากไปด้วย ข่าวก็เลยแพร่ไปในกลุ่ม จนมีสมาชิกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บวกกับผมเคยสัญญากับพี่กิตติไว้ว่า ถ้าผมวางแผนเที่ยวที่ไหนจะกระซิบพี่กิตติให้รู้ เผื่ออยากจะไปด้วยกัน ผมก็เลยโทรไปหาพี่กิตติเล่าเรื่องทริบนี้ให้ฟังคร่าวๆ ก็ไม่นึกว่าพี่ท่านจะไปหรอกครับ เพราะมันเป็นทริบยาว แต่วันรุ่งขึ้นพี่กิตติโทรกลับมาบอกว่าไปด้วย ก็เลยจัดไปครับ
เลยกลายเป็นว่าจากทริบที่วางไว้สำหรับแค่ครอบครัวผมครอบครัวเดียว กลายเป็นเราไปกันทั้งหมด 5 ครอบครัว ประกอบด้วย ผู้ใหญ่ 10 เด็ก 9 รวมเป็น 19 ชีวิตครับ ที่ไปเที่ยวด้วยกันในครั้งนี้
พี่ๆคิดดูนะ มีอีก 18 ชีวิต ที่เอาชีวิตมาฝากไว้กับ trip plan ของผม มันจะน่าเครียดขนาดไหน ถ้าพาไปแล้วไม่สนุกนี่ คงรับคำด่าไม่ไหว ผมนี่เครียดถึงขนาดต้องไปรื้อข้อมูลทั้งหมดที่รวบรวมมา มานั่งอ่านใหม่ อ่านแล้วอ่านอีก ทบทวนแล้วทบทวนอีก แทนที่จะเป็น trip plan แบบคร่าวๆ ผมเลยต้องลงรายละเอียดทั้งหมดแบบเจาะลึก ถึงขนาดที่ว่าผมต้องระบุไปหมดเลยครับ ว่ามื้อไหน กินข้าวที่ไหน เอาแบบละเอียด เพื่อกันการผิดพลาด และผมไม่อยากจะไปลังเล ตัดสินใจหน้างาน เพราะมีอีก 18 ชีวิตที่จะมารอผมคนเดียวตัดสินใจนี่คงจะแย่เหมือนกันครับ