ท่าน "ฉัน" ได้จริงหรือ ?
หมู่บ้านในแห่งหนึ่ง ณ ชนบทของไทย ไกลปืนเที่ยง มีหลวงพ่อรูปหนึ่ง เพียงรูปเดียว
ทุกๆ เช้าท่านต้องเดินบิณฑบาตร ผ่านสภากาแฟประจำหมู่บ้าน
และทุกเช้า ต้องมี "เฒ่าแบะ"
ยืนใส่บาตรด้วยอาการโอนเอนๆ ซึ่งเป็นลักษณะของคนเมากระแช่ ซึ่งเป็นสินค้า OTOP ประจำหมู่บ้าน
หลวงพ่อเฝ้าดูพฤฒิกรรมของเฒ่าแบะตลอดมาอย่างเงียบๆ จากวัน... เป็นเดือน... เป็นปี... จนหลายปีผ่าน....
จน...เช้าวันหนึ่ง
เช้าวันที่ 1 :
หลวงพ่อ : เฒ่าแบะ ทำไมไม่ถอดรองเท้าใส่บาตร ? / เงียบ...ไม่มีเสียงตอบจากเฒ่าแบะ
เช้าวันที่ 2
หลวงพ่อ : เฒ่าแบะ เป็นหยังบ่ถอดเกิบใส่บาตร ? / เงียบ...เช่นเคย
เช้าวันที่ 3
หลวงพ่อ : เฒ่าแบะๆๆ เป็นอิหยัง บ่ถอดเกิบใส่บาตรว้า ? / เงียบ... มีเพียงสายตาเฒ่าแบะที่มองหลวงพ่ออย่างงุนงง ปนสงสัย
เช้าวันที่ 4
หลวงพ่อ : เฒ่าแบะๆๆๆ เอ็งเป็นอิหยังหว่า ถึงบ่ถอดเกิบใส่...ยังไม่ทันสิ้นเสียงคำว่าบาตรจากหลวงพ่อ...
คราวนี้เฒ่าแบะยืนมองหน้าหลวงพ่อ พร้อมจ้องตาด้วยความโกรธ ระคนสงสัย บวกกับความเมากะแช่ สินค้า OTOP
พร้อมทั้งตะคอกถามหลวงพ่อด้วยกริยา โอนเอนๆ แอ่นหน้า แอ่นหลัง หน้าคืบ หลังวา ด้วยความเมา
"ถามเจงๆ เลยนะหลวงพ่อ ไม่เกรงใจกันล่ะ หลว หลว หลวงพ่อ "ฉัน" ได้เจงๆ แงะ เกิบเนี่ย ? ถ้า "ฉัน" ได้ ง้านพรุ่งนี้ก็แล้วกัน
นับจากนั้น หลวงพ่อไม่เคยบิณฑบาตรผ่านสภากาแฟอีกเลย...
ปอลอ. ประเพณีชาวพุทธ คนใส่บาตรพระ จะไม่ใส่รองเท้า หรือเหยียบบนรองเท้าอย่างเด็ดขาด
เครดิต : เฒ่าแบะ
บอร์ดหน้าแรก
หน้าบ้าน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก