Pa Mania General (เรื่องทั่วไปปามาเนีย) > Health & Fitness

Pa-Mania Bike ตอน Tour of Bangsaen

<< < (3/9) > >>

พี่ปรี บางบ่อ:
พี่กิตลงไปก่อนนะครับ เดียวตามมาติดๆ :sd10:

กิต <Black Angel>:
บางแสน เฮอริเทจ 5220 งวดนี้รวย  :L2897:


อาบแดดไป.....


ส่วนนี่.....นักรบต้องมีบาดแผล เกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย  :sd42:


สมชปามาเนียมีทั่วไทย พอพี่แม็คทราบข่าวว่าทีม Pa-Mania Bike มาเยือนถึงถิ่น จึงไม่รอช้าที่จะสื่อสารชักชวนให้ไปจอยกันที่ร้านอาหารเตียงผ้าใบริมหาดบางแสน
จัดไปสิครับ รออะไร  :L4384:
ขออภัยที่เก็บมาได้แต่รูปรถ ไม่มีรูปคนเลย  :L4387:
งานนี้ได้เจอพี่แม็ค น้องส้ม พี่เปี่ยม หล่อclassicพี่อิฐ พี่พฏและผบ พี่ติงลี่ทั้งครอบครัว พี่อั๋น เอ๊ะ ขาดใครอีกหรือเปล่าหว่า แก่แล้วความจำไม่ค่อยดี  :sd06:
ขอบคุณเพื่อนๆปามาเนียที่ชักชวนพร้อมต้อนรับอย่างดีด้วย seafood ยกมาทั้งทะเล  :L2758:

กิต <Black Angel>:
เช้าวันแข่ง เก็บภาพความทรงจำไว้ซักนิด  :L4384:


นักปั่นเข้าร่วมประมาณ 4,000 ท่าน  :L2739:


เจอพี่ม่อนตอนผมพักกินข้าวเสร็จพอดี

กิต <Black Angel>:
สำหรับผม รูปที่ถ่ายกับน้องคนนี้เป็นรูปที่ประทับใจที่สุดของการมาปั่นทริปนี้ครับ  :L4384:
ยางล้อหลังผมเกิดแตกก่อนเข้าเส้นชัยร่วมยี่สิบโล มองหน้ามองหลังไม่มีวี่แววของรถเชอร์วิสเลย จึงตัดสินใจเดินจูงยานไปเรื่อยๆ หวังว่าเดี๋ยวคงมีเจ้าหน้าที่มาเจอบ้างละ
เดินไปก็เหลียวหลังไป แดดก็ไม่ปราณีเลย ใจก็เริ่มคำนวนเวลาว่าปกติซ้อมวิ่งชั่วโมงนึงก็ได้ประมาณเจ็ดแปดโล นี่เดินจูงยานสามชั่งโมงจะถึงมั๊ยเนีย  :L4386:
เดินไปได้อีกสักพัก หันหลังไปก็เห็นมอไซค์ขี่มาคันนึง มองไกลๆเหมือนจะใส่เสื้อของเจ้าหน้าที่ เลยโบกมือไว้ก่อน พอมอไซค์จอดปรากฏว่าไม่ใช่ แต่น้องเขาก็แสดงนํ้าใจและอาสาไปส่งข้างหน้า ได้ยินแค่นั้นผมก็เหมือนรอดตายแล้ว ไปตายเอาดาบหน้าก็ยังดี แบกยานขึ้นบ่าแล้วตะกายขึ้นซ้อนท้ายเลย

หลังน้องเขาขี่มาได้สักพัก แขนผมเริ่มแบกยานไม่ไหวครับ นี่อุตสาห์ลงทุนกับล้อเฟรมคาร์บอนแล้วนะทำไมมันหนักอย่างนี้ จนต้องขอให้น้องเขาจอดพักแขนและเทนํ้าในกระติกทิ้งเพื่อลดนํ้าหนักอีก จากนั้นก็ไปกันต่อ  :L2756:

โชคดีที่น้องเขาขี่ไปได้อีกสักพักก็ถึงบ้านพอดี ผมก็กะจะโทรหาพรรคพวกเพื่อขอความช่วยเหลือเพราะคิดว่าพี่มานพกับพี่ตูมตามน่าจะเข้าเส้นชัยไปแล้ว
แต่น้องเขาใจดีมาก บอกผมว่าถ้าติดต่อเพื่อนไม่ได้ยังไงเดี๋ยวแกเอาซาเล้งไปส่งก็ได้ ผมนี่เหมือนยกภูเขาออกจากอก เพราะกุญแจรถพี่ตามน่าจะอยู่ที่รร. ขณะเดียวกันผมเป็นคนถือกุญแจห้องไว้  :L2745: สุดท้ายผมจึงตัดสินใจเลือกที่จะรบกวนน้องเขาให้พาไปส่งที่รร.เลย

เมื่อถึงที่หมายใจก็อยากตอบแทนนํ้าใจของน้องเขา แต่ก็อดห่วงไม่ได้ในการสื่อสารไม่ดีแล้วจะทำให้น้องเขาเข้าใจผิด เลยบอกน้องเขาไปว่าระยะทางไปกลับก็ร่วม3-4สิบโล ขอช่วยค่านํ้ามันหน่อยเถอะนะ แต่ก็ตามที่ผมคิดไว้เลย น้องเขามีจิตใจงามขนาดนั้น ไม่หวังเรื่องผลตอบแทนแน่นอน ปฏิเสธไม่ยอมรับ บอกว่าคนไทยด้วยกันช่วยเหลือกัน ฟังแล้วซึ้งหลายชั้นเลยครับ จึงขออนุญาตถ่ายรูปคู่ด้วยเพื่อที่จะได้นำเอาความมีนํ้าใจของน้องเขามาเล่าสู่เพื่อนๆให้รับทราบกัน แต่ผมนี่แย่มากคือตลอดร่วมครึ่งชั่วโมงที่อยู่ด้วยกัน ผมกลับไม่ได้ถามชื่อน้องเขาไว้เลย เฮงซวยจริงๆ  :L2737:  ต้องขอโทษและขอขอบคุณน้องไว้ตรงนี้ด้วยที่ทำให้ความโชคร้ายของผมกลายเป็นความโชคดีครับ :sd23: :sd23: :sd23:


เป็นต่อ:
ผมนี่ไม่มีแรงเรยปั่นไม่ค่อยจะรอดยุ่กลุ่มใหนได้บ้างครับ


Sent from my iPhone using Tapatalk

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

Go to full version